Kişisel Manifestomdur!

2012’nin 18 Ocak’ında, bembeyaz karlı bir İstanbul sabahında yaşamımın en güzel, en değerli hediyesiyle buluştum.. Oğlum Çetin Aras 40 haftalık upuzun bekleyişimizin sonunda artık bizimleydi! Bundan sonra hayatta mutsuzluk diye bir duygu olamaz diye düşünürken günler hızla geçti, ve O’nun mis bebek kokusunun sarhoşluğu eşliğinde, aslında sadece O’nu doğurmadığımı farkettim buruklukla..

Evet Aras’la birlikte nur topu gibi bir vicdan azabı da doğurmuştum!

Bana muhtaçtı! Kokuma, tenime her an hasretti. Tıpkı benim O’na olduğum gibi. Bir saniye bile ayrılmıyorduk, hep kucağımdaydı. Bütün aksi telkinlere, ayıplamalara, zaman zaman sitemlere rağmen, içgüdülerim O’ndan hiç ayrılmamayı fısıldıyordu yüreğime. “kucağa alıştırma” dediler, bense zaten kucağıma, dokunuşuma alışık diyordum, dünyanın en saçma önerisiydi bence. Bizim birbirimize ihtiyacımız vardı işte, bundan daha görünür bir gerçek olabilir miydi?

Tabii bunlar tatlı başlangıçlardı. Çünkü hala ben ve bebeğim birlikteydik, en önemlisi de buydu..

Her günü sayarken ve her gün için şükrederken oğlum 2,5 aylık oluverdi göz açıp kapayana kadar. Ve O’nu ilk gördüğüm, kokusunu ilk içime çektiğim andan beri göğüs kafesimin altında hep varolan ince sızı engellenemez biçimde hayatımın içindeydi.. Doğum izni dediğin neydi ki? Sona yaklaşmıştı işte!

Hayatımın en mutlu olmam gereken evresinde bir türlü huzura eremiyordum. Yıllık izin, süt izninin bir kısmı derken süre 5 aya uzadı, sevinç çığlıklarıyla.. Zaten bir bakıcımız vardı 40 günlükten beri, 5 aylık olana kadar oooo çoktan alışmış olurlardı birbirlerine..

İşe başlamadan 2 hafta önce bakıcımızla yollarımız ayrıldı, annem başka bir şehirden kalktı geldi, yeni birini aramalar, O’nu alıştırmalar derken;

5 ay dolduğunda çok ağlamalı, isyanlı, şiş gözlerle işyerine varılan günler başladı. Yine ayıplanıyordum! Haftanın 1 günü süt iznim vardı, 2 günü evden çalışma konusunda anlaşmıştık, topu topu 2 gün ofise gidiyordum, benimkisi şımarıklıktı artık! Bana sorarsanız da yaşadığım çok ama çok derin bir aşk acısıydı.. Yüzü gözümün önünden bir saniye olsun gitmiyordu, burnumun direği her dakika sızlıyordu.. Değil iki gün, benim için birkaç saat bile yeterliydi bunları hissetmek için!

Herkes bunları “aşırı”(!)  annelik duygularıma ve şanssız şekilde bakıcı değişiklikleri yaşamama bağladı. Dünyanın en doğal içgüdüsü değil miydi her canlı için, her anne için yavrusunun yanında olmayı istemek? Ne zamandır modern dünya bunun ismini “aşırı annelik” koyar olmuştu ki??

Çaresizlik.. hayatımda ilk kez ve en ağırından çaresizlik! Okudum araştırdım, yollar aradım ama bulamadım..

Uzatmayalım.. alışırsın, herşey yoluna girer telkinleri eşliğinde 6 aydır çalışıyorum. Süt iznimin kalanı da bitti, evden çalışma opsiyonum da 1 güne indi. 2 haftadır haftada 4 gün ofisteyim. Ve minicik yavrumdaki mutsuzluğu gözlerimle görüyorum..

Bu sebepledir ki ey dünya!;

Ben bundan sonra eşyanın tabiatına aykırı yaşamayı reddediyorum!

Oğlumun kendini güvende hissetmek için beni yanında görmeye, her istediğinde emzirilmeye, annesinin kucağında uykuya dalmaya hakkı vardır!  Bu, “hak”tır; bir lütuf veya şımarıklık değildir!

Benim bir anne olarak oğlumun kokusunu doyasıya içime çekmeye, her anına, gelişimine tanık olmaya, huzurla nefes almaya hakkım vardır! Bu, “hak”tır; bir aşırılık, beceriksizlik, sorumsuzluk ya da vizyonsuzluk değildir!

Modern(!) dünyanın dayattığı bu sömürü düzenine artık ayak uydurmayacağımı ilan ediyorum. Evet para kazanmanın bir yolunu bulacağım. O eğitimle, kariyerde geldiğim o noktayla kıyas kabul etmeyecek belki, ama artık buna da hazırım. Hemen yarın istifamı verecek değilim, ama bundan sonra nihai hedefim bellidir ve 6 ay içerisinde hayata geçecektir..

Daha sade, daha özgür, daha huzurlu, daha yalın bir hayata merhaba!

Bu yolculuğa tanık olmak isteyen herkesle yolculuğumu pay etmeye geldim..